Kto odpowiada za pozostawione w hotelu rzeczy?

Poniżej publikujemy opracowanie istotnych informacji na temat odpowiedzialności hotelarza za rzeczy gości. Biuletyn z poradami i wskazówkami sporządziła Kancelaria Prawna KOPER. Życzymy pożytecznej i miłej lektury.

Wakacyjnie:

odpowiedzialność hotelarza za rzeczy gości

„Za rzeczy pozostawione bez opieki hotel nie odpowiada” – tabliczki z podobnymi informacjami często widujemy w hotelach. Czy taka adnotacja zwalnia osobę prowadzącą hotel z odpowiedzialności za nasze rzeczy? Nie.

Zgodnie z art. 846 § 1 kodeksu cywilnego: „Utrzymujący zarobkowo hotel lub podobny zakład jest odpowiedzialny za utratę lub uszkodzenie rzeczy wniesionych przez osobę korzystającą z usług hotelu (…), chyba że szkoda wynikła z właściwości rzeczy wniesionej lub wskutek siły wyższej albo że powstała wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby, która mu towarzyszyła, była u niego zatrudniona albo go odwiedzała.”

Odpowiedzialność osób, o których mowa w przepisie, ma charakter ustawowy. Jej powstanie nie jest uzależnione od zawarcia umowy o świadczenie usług hotelarskich, ale od ziszczenia się przesłanek, o których mowa w ustawie. Oznacza to, że odpowiedzialność hotelarza może powstać jeszcze przed zawarciem umowy, na przykład przez umieszczenie bagażu w miejscu wskazanym przez pracownika hotelu, a trwać do „rozsądnego czasu” po wygaśnięciu umowy.

Odpowiedzialność prowadzącego zarobkowo hotel została ukształtowana na zasadzie ryzyka. Nie ma zatem konieczności dowodzenia winy pracownika hotelu, ani nie będą miały znaczenia wypowiadane przez pracowników hotelu słowa „to nie nasza wina”.

Zaostrzona odpowiedzialność (na zasadzie ryzyka), o której mowa w przepisie, nie może być ani wyłączona, ani nawet ograniczona czy przez umowę, czy tylko samo ogłoszenie (np. w tablicy ogłoszeń albo hotelowym folderze). W przypadku spełnienia przesłanek wskazanych w art. 846 k.c. będzie nam przysługiwało roszczenie odszkodowawcze.

Jednakże nie uważa się za rzeczy wniesione pojazdów mechanicznych i rzeczy w nich pozostawionych oraz żywych zwierząt. Utrzymujący zarobkowo hotel lub podobny zakład może za nie odpowiadać jako przechowawca, jeżeli została zawarta umowa przechowania.

Należy jednak pamiętać, że polski kodeks cywilny nie obowiązuje poza granicami naszego kraju. Zagraniczne regulacje mogą być odmienne.

źródło: ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 121, ze zm.);

Z. Gawlik, w: Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania – część szczególna, red. A. Kidyba, 2014

Wybrane bieżące orzecznictwo

Prawo cywilne: zasiedzenie nieruchomości

Sąd Najwyższy podjął w składzie 7 sędziów uchwałę, w której uznał, że stwierdzenie zasiedzenia nieruchomości może nastąpić tylko na rzecz osoby wskazanej przez wnioskodawcę lub innego uczestnika postępowania. Tym samym odrzucił możliwość przyznania własności nieruchomości osobie, która nie była we wniosku wymieniona ani sama o to nie wnosiła. Nie ma zatem możliwości stwierdzenia zasiedzenia nieruchomości z urzędu.

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 2015 r. (sygn. akt III CZP 112/14)

Wchodzą w życie

21 czerwca 2015 r. – ustawa z dnia 21 lutego 2015 r. o rzeczach znalezionych

(Dz. U. z dnia 20 marca 2015 r., poz. 397)

Ustawa reguluje skutki znalezienia cudzej rzeczy i jej nieodebrania, a jej podstawowym celem jest dostosowanie przepisów o rzeczach znalezionych (art. 183 – 189 kodeksu cywilnego) do aktualnych warunków społeczno-gospodarczych.

Przepisy o znalezieniu rzeczy ruchomych uwzględniają różne sytuacje i rozwiązania, przede wszystkim zaś – podobnie jak dotychczas – zróżnicowany charakter rzeczy znalezionych. Ustawa utrzymuje zasadę, zgodnie z którą regulację dotyczącą rzeczy znalezionych należy odpowiednio stosować do rzeczy porzuconych bez zamiaru wyzbycia się własności, jak również do zwierząt, które zabłąkały się lub uciekły.

Już obowiązują

5 czerwca 2015 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 21 kwietnia 2015 r. w sprawie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej osoby uprawnionej do sporządzania świadectw charakterystyki energetycznej (wydane na podstawie art. 20 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o charakterystyce energetycznej budynków, o której pisaliśmy w pierwszym numerze naszego Newslettera).

Rozporządzenie określa zakres ubezpieczenia OC za szkody wyrządzone w związku ze sporządzeniem świadectwa charakterystyki energetycznej.